مدح و ولادت حضرت عباس علیه‌السلام
ای نبی‌طلعـت، ای عـلی مـرآت وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات مـلـكـوتی‌جـمـال هـستی و هست در جـبـیـن تـو جــلــوۀ مَــلَـكـات مـادرت فـاطـمـه‌سـت، اُمّ بـنـیـن خواهرت زینب است، خیر بنات عـشـق از جلـوۀ تو شد مبـهـوت عــقـل از آفـریـنـشـت شـد مـات من و وصـف کـمـال تو؟ حـاشـا من و شـرح جـلال تو؟ هـیهـات بر تو ای حُـسن دلـفـریب، درود بر تو ای ماهِ هـاشمی، صلـوات هر که چون تو غریق بحر خداست می‌شـود نـاخـدای فُـلـک نـجـات هـیـچ‌کـس روسـپـیـد عـشـق نشد چون تو در امتحان صبر و ثبات تـو چـه شـب‌هـا به روز آوردی در مـنـاجـات قـاضـی الحـاجـات ای عـلمدارِ دشت سعی و صـفـا دعـوتـم کـن به وادی عــرفــات به من از خـرمن عـنایت خویش خوشه‌ای هدیه کن به رسم زکات بـه سـویـت آمـدم ز روی نـیــاز بـه بَــرَت آمـدم بـه بـوی بـرات کـــربـــلا را نــــدیــــده‌ام امــــا موج اشک من است شـطّ فـرات مـنِ بـی‌مــایــۀ ســخــن‌نـشـنـاس تو بـگـو بـا بـضـاعـت مـزجـات چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس: «رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس» ای فـدایـی بـه راه دیـن، عـبـاس شـاهـد مـکـتـب یـقــیـن، عـبـاس هــسـت آئــیــنــۀ دل و جـــانـت روشن از نور «یا و سین»، عباس وَه چه زیـبـا کـشـیـد نقـش تو را قــلــم صــورت‌آفــریـن، عـبـاس به جـمـالت حـسین می‌نگـریست بـا دو چـشـم خـدای‌بـیـن، عباس تــو ابــوفــاضــلــی و اُمّ بــنـیـن فـخـر دارد به آن و این، عـباس جــز تــو در مـذهـب وفـــاداری کیست سردار راسـتـین، عباس؟ داشــتــی در قــیـــام عــاشـــورا یــد بـیـضـا در آسـتـیـن، عـباس مــثــل مـــاه شـب چــهــاردهــم جـلـوه‌های تو دلـنـشـیـن، عـباس طـوق مـهــر تـو دلــنـواز، ولـی تـیـغ قـهـر تـو آتـشـیـن، عـبـاس غـیـرت و هـمـت تـو می‌بـخـشـد خـاتـم عـشـق را نـگـین، عـباس پرچـم عـشـق را به دست تو داد رهـبــر عـادل و امـیـن، عـبـاس تـو عــلـمـدارِ « فَـضَّـلَ الـلّـهی » در ســپــاه مـجــاهـدیـن، عـباس کـیـستم من؟ ز خـرمن فـیـضـت در همه حال خـوشه‌چین، عباس کـمـتـریـن نـقـش‌بـنـد مـدح تـوأم در مدیح تو بیـش از این، عباس چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس: «رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس» بـه جـمــال تـو ای حـبـیـب خـدا دل جدا عـاشق است و دیـده جدا شـیـرمـرد جهـادی و جاری‌ست در رگ و ریـشـۀ تو خـون خـدا سـعی خـورشـیدی ات مُبَدَّل کرد ظـلـمـت کـفـر را بـه نـور هُـدی تـو و بـا ظـلـم آشــتـی؟ هــرگـز تـو و بــر ظـالـم اعـتــنــا؟ اَبَــدا از تب و تاب تو به وادی عـشق شــجــر طــور آمــده بــه صــدا جـان پـاک تـو شـد فـدای کـسـی کـه «لَـهُ رُوح الـعـالَـمـیـن فِـدا» چون تو در راه انقـلاب حـسـین دِیْـن خــود را کــسـی نـکـرد اَدا در صف رستـخـیز رشک بَـرَند به شـکـوه و جــلال تــو شــهـدا خـنـده بـر لب، مـنـادیـان بهـشت عـاشــقــان تــو را، دهــنــد نــدا کـه بـیــائــیــد ای خــداجــویــان در پـــنـــاه ســـلالـــۀ سُــــعَــــدا گر شوم خـاک درگهـت آن روز در مـقــام تــو ای حـبـیـب خــدا چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس: «رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس» چشم از آن لحظه‌ای که وا کردی در دل از راه دیــده جــا کـردی بـه « یَـدُ الله فَــوقَ اَیــدیــهِــم » که تو تـسـخـیـر قـلـب‌هـا کـردی سـر نـهــادی بـر آسـتــان رضـا پـشـت تـسـلـیـم را دو تـا کـردی هــدف تــو ثــبــوت «اِلا» بــود بعد از آنی که نـفی «لا» کردی تو به امضای خون خود، به حسین دل ســپــردی و اقــتــدا کــردی خــــاک پــــای مـــقـــدس او را سـرمـۀ چـشـم و تـوتـیــا کـردی تـرک سـر در طریق حق گـفتی بــذل جــان در ره خــدا کــردی کـربـلا بـا تـو گـشـتـه زیـبــا تـر کــربــلا را تـو کــربــلا کـردی چون نسیم سحر به همت عـشـق گــره از کــار خـلــق وا کـردی دل بــیــگــــانـــه از ولایــت را بــا نـگــاه خــود آشــنــا کــردی ای که بر گِـردِ خـیـمۀ خـورشید سـعـی در مـروه و صـفـا کردی ای کـــه آزادگـــان عــــالــــم را آگــه از ســرّ نــیــنـــوا کـــردی ای که با جـذبـۀ مـحـبت خـویش خانـه در روح و جـان ما کردی در شگفتم به پاس این همه لطف کـه تـو ای مـهـر دلـربـا کــردی چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس: «رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس» دل و جــانــی خــدای‌جــو داری قــبـلـۀ عــشــق پــیـش رو داری ای مـحـبـت شـعــارِ مـهــرآئـیـن سـیـرت و صـورت نـکـو داری تو همانی که چـشم در همه حال به عـنـایـات و فـضـل هو داری فـیض‌ها بـرده‌ای تو از سه امـام یعنی از وحی، رنگ و بو داری مُعتَصِم گـشته‌ای به «حَـبـلُ‌الله» صحـبت از «لا تَفَـرَّقُـوا» داری بـه عــطـشـنـاکـی فــرات قــسـم مِـی وحــدت سـبــو سـبـو داری شـــده‌ای مــحــو شــاهــد ازلــی جـز شـهــادت چـه آرزو داری؟ گـر دو دسـتـت جـدا شـود از تن ســر پــیــکــار بــا عـــدو داری گـر امــیــد تــو نـا امــیــد شــود زمـزمـه « اِن قَطَعـتُـموا» داری نــشـوی تـا شـهـیــد، وا نــشــود عـقـده‌هـایـی کـه در گـلــو داری گـر چه زهــرا نـبـود مــادر تــو بـه‌خـدا رنـگ و بــوی او داری ما که شـرمـنـده‌ایم، بهر ظـهـور تــو دعـــا کـن کـه آبـــرو داری سـاقـیا! گـرچه مـوجـی از دل‌ها بـسـته بر هر شـکـنـج مـو داری با چـنین جلـوه و جـلال و جمال کـه تـو خـورشـیـدِ مـاه‌رو داری چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس: «رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس» |